انجمن بچه های کنکوری!

به تنها
تنها
صدائی که مانده است
گوش می کنم
صدائی که تنها
وقتی سکوت می کنم
به گوش می رسد
صدائی که پرنده گان
وقتی که کوچ می کنند
غم آنگیز است
صدائی که گاه مرا
از خواب صد ساله بیدار می کند
صدائی که هنوز
به روز های امیدوار
تکیه کرده است
به صدای قلبم
گوش می دهم

روزها رفتند و من ديگر



خود نمي دانم کدامينم



آن من سر سخت مغرورم



يا من مغلوب ديرينم ؟

مانده ام تنها تر از تنها نمی دانم چرا

مانده ام سر گشته و هجران نمی دانم چرا

گرچه بی حاصل شدم در این دیار

از خدای خویش خواهم مرحمت در این سرا

من نمی دانم چرا بد می شود احوال من

من نمی دانم چرا سخت می شود افکار من

از خدای خود همی خواهم مرا تا آن برد

در سرای دیگری در نزد خود بی آشنا

این شعر به جز بیت اولش , بقیش مال خودمه به نظر شما خیلی ضایع هست ؟

مانده ام تنها تر از تنها نمی دانم چرا

مانده ام سر گشته و هجران نمی دانم چرا

گرچه بی حاصل شدم در این دیار

از خدای خویش خواهم مرحمت در این سرا

من نمی دانم چرا بد می شود احوال من

من نمی دانم چرا سخت می شود افکار من

از خدای خود همی خواهم مرا تا آن برد

در سرای دیگری در نزد خود بی آشنا

این شعر به جز بیت اولش , بقیش مال خودمه به نظر شما خیلی ضایع هست ؟

اگه می شد بمونی عزیز جونم می شدی
اونقده خوب می شدم توام دیونم می شدی
مثل ماه مهربون می ذاشتمت كنج دلم
شب و روزم می شدی، چراغ خونم می شدی
حالا بی تو بی سرانجام
بدجوری خسته و تنهام
تو شدی شكل نفسهام
توی بیداری تو رویام
تو رو می خوام تو رو می خوام
اگه مال من بودی هیچی خرابم نمی كرد
غصه از حسودی می مرد دیگه آبم نمی كرد
اگه می شد تو چشات همیشه زندونی بشم
دیگه هیچ زمزمه ای اسیر خوابم نمی كرد

اگه می شد بمونی زار و پریشون نبودم
مثل ابرای بهار همیشه گریون نبودم
اگه می شد بمونی پرنده بودم تو هوات
اونقده پر می زدم كه جون بگیرم تو چشات

اي عشق من برايه خستگي هات سايه بونم واسه غمهات آرامشم واسه خوابت نوازشم
اگه درديه همدم اگه زخميه حلقم اي پرنده واسه پرواز تو من آسمونم
اگه بغضيه فرياد اگه بودي يه دريا اگه راهي، من يه همراهم
اگه اشكي ، تكيه گاهم
چشمايه تو دو آينه نگاه تو چه غمگينه
بامن بمون ،بگذار غمها رو از چشمات بگيرم
اي مهربون واسه دل واپسي هات من بميرم
اگه قلبم اسيره اگه عشقم حقيره اگه جسمم كويره
اگه هميشه تنهام اگه خاليه دستام
برات عاشق ترين عاشق دنيام

سلام
به به دوستان شعرم میگن و مطلب میزارن.
خوبه.
اینم کاره ما :
ما در این خانه ویرانه اکنون ، دنیا
پی دیوانگی خود هستیم
پی امید در ایمان به خدا
پی نانی پی جو ، پی ایمان هستیم.
گر چه یک جا نرسیده خبری از ما به خدا
ما هنوز در خبر عشق خود از خود هستیم
دل دیوانه ما زندانی است پی اکنون ، فردا
ما همه در پی رندان خدا جو هستیم.
پی آنیم که اثبات کنیم میمون را
و خدا گفت که ما از دل هم او هستیم.
چقدر انکار ، تزویر ، ریا ، ناپاکی
ما همه بنده ایمان ، همه آدم هستیم.
گر چه او آدم بود و خطا کرد به راه
هر یکی از من و ما هم ، آی ، آدم هستیم.
هر یکی راه خود و چاه خود است.
ما همه می دانیم اگر ایمان باشد انسان هستیم.
تا به کی حرف زنیم این جبر است من که نی ام
دل ما اختیار دل اوست پس هستیم.

یا علی

سلام به همه منم تصمیم گرفتم قشنگترین شعری که دوست دارم رو اینجا بذارم.
زمستان
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

((مهدی اخوان ثالث))

منم این شعرو خیلی دوست دارم، امیدورام که خوشتون بیاد.

از باغ می برند تا چراغانی ات کنند*****تا کاج جشن های زمستانی ات کنند
پر کرده اند صبح تو را ابرهای تار*****تنها به این بهانه که بارانی ات کنند
یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند*****این بار می برند که زندانی ات کنند
یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست*****از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند!
ای گل گمان نکن به شب جشن می روی*****شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست*****گاهی نشانه ایست که قربانی ات کنند

فاضل نظری

برگشته ام پشیمان
شاید مرا ببخشی
ای نازنین ترین یار
شاید دوباره بینم
در چشم عاشق تو
شوقی برای دیدار

از قلب مهربانت ، دارم امید بخشش
فرصت بده دوباره ، با بوسه ی نوازش
فرصت بده که از نو ، از عشق تو بمیرم
بغضی که در دلم هست ، با بوسه ها بگیرم

برگشته ام پشیمان
بگذر تو از گناهم
آری این گناه من بود
ای نازنین عاشق
قلب تو را شکستم
این اشتباه من بود
در باز کن به روی ، دل خسته ی اسیری
ای وای اگر که از من ، این فرصت رو بگیری
در باز کن به روی ، این عاشق خطا کار
خشمی که در دلت هست ، بر جان من فرو دار